Week 4

Helaas is er deze week weinig gebeurt, omdat dit de week is geweest dat ik alleen ziek in mijn bedje heb gelegen. Daarom in deze blog maar wat foto's van de lokalen op mijn project en wat leuke weetjes over mijn leven in Siem Reap.

Ik ben naar Cambodja vertrokken met de verwachting dat mijn belangrijkste doel het geven van Engelse lessen aan de kinderen zou zijn. Eenmaal aangekomen op mijn project kreeg ik te horen dat ik niet alleen de kinderen moest onderwijzen, maar ook de Cambodjaanse leerkrachten op het project.

In de ochtend verzorg ik twee lessen Engels aan twee verschillende niveaus. Het gaat hier echt om de beginselen van het Engels. Ik probeer de kinderen hier vooral actief te laten zijn, veel zelf na te laten denken en natuurlijk veel te laten praten. Mijn collega bekijkt mijn lessen en geeft dezelfde lessen op dezelfde manier aan dezelfde niveaus in de middag. Na de lessen bespreken we hoe het is gegaan en wat we de volgende dag gaan doen. Dan geef ik ook nog één uur les aan studenten met een iets hoger niveau Engels.
Iedere maandag geef ik een half uur les aan de Cambodjaanse leerkrachten over het voorbereiden en geven van lessen (ADI model). Ook behandel ik hierin verschillende actieve werkvormen en spellen die de leerkrachten kunnen (en moeten) gebruiken tijdens hun lessen. Ik heb te horen gekregen dat de leerkrachten echt enthousiast zijn over mijn lessen (dit laten ze natuurlijk niet aan mij merken) en ik zie dat ze heel graag willen leren. Alles wat ik tijdens mijn lessen bespreek wordt door alle leerkrachten gelijk in de praktijk gebracht. Erg leuk om te zien!

Ik vertrek iedere ochtend rond half 8 op de fiets naar mijn project. Dit is iedere ochtend al een belevenis opzich, want het verkeer blijft toch een beetje lastig. Er zijn niet echt duidelijke verkeersregels... Zelfs als je op een één richtings weg rijdt, moet je niet verbaasd staan kijken als ze je alsnog tegemoet komen rijden. Eén van de weinige regels die ik hier heb gehoord is dat je met maximaal 3 mensen op een scooter mag en dat alleen de bestuurder een helm moet dragen. Echter zijn er genoeg scootertjes met meer dan 3 personen en nog veel meer bestuurders zonder helm. Ik heb wel gezien dat ze een bekeuring kregen omdat ze reden zonder helm, maar tegen de richting in rijden lijkt alsnog vrij normaal. Ook wordt er hier gestopt of afgeslagen zonder te kijken.. Zoals ze hier zeggen "Driving in Cambodia is driving, no looking" en dit lijkt aardig te kloppen! Hier zou ik nog het constant toeteren aan toe willen voegen (om elkaar te attenderen dat ze eraan komen) en ik denk dat het verkeer in Cambodja dan perfect beschreven is. Ook hebben ze hier niet echt snelheidsbeperkingen, maar iedereen rijdt hier rondom de stad toch redelijk rustig. Buiten de stad zijn er soms wel maximale snelheden, maar de meeste auto's en scootertjes hebben geen snelheidsmeter... Dus allemaal net even iets anders dan in Nederland!

Binnen in de huizen en vaak ook in de kleine winkeltjes wordt er van je verwacht dat je je schoenen uit doet. Erg leuk om ook te zien bij mijn project, een hele verzameling met allemaal van die kleine slippertjes en schoentjes. Ook daar moeten de schoenen natuurlijk worden uitgedaan zodra je echt naar binnen gaat. Het lokaal waarin ik het meeste lesgeef bevind zich buiten, want betekent dat ik mijn slippertjes tijdens deze lessen lekker aan kan houden. De les aan de studenten is wel binnen en wordt dan ook gegeven op blote voetjes...

Wanneer je hier naar een van de lokale winkeltjes gaat en iets wilt kopen, is het heel normaal dat je op je fiets blijft zitten en zegt wat je wilt hebben. Ze komen het brengen (en zetten en vaak zelfs in je fietsmandje) en dan betaal je. In Cambodja wordt heel veel met dollars betaald, maar alle geldbedragen die kleiner zijn dan een dolalr krijg je terug in Cambodjaanse Riel. Je loopt hier dus met zowel dollars als riel op zak, wat iedere keer weer een heel getel is voordat iets kunt kopen. Wanneer je iets gaat betalen en je geeft het geld, moet je het geld met twee handen aangeven of met één hand waarbij de arm wordt aangeraakt door de andere arm. Vaak komt er bij het betalen of teruggeven van geld ook een hoofdknikje kijken en natuurlijk de woorden "orkun chran" (heel erg bedankt).

Deze blog is iets anders opgezet dan de andere blogs, maar ik hoop dat het deze keer een klein inkijkje in de gewoontes van mijn Cambodjaanse leven heeft kunnen geven. Orkun chran weer voor het lezen van mijn blog!